7.

Brandon

- Amnezja? – powtórzyłem, nie wierząc, w to co słyszę.

- Nie – warknął doktor. – Ile razy mam panu powtarzać...

- Tyle, ile będzie trzeba – wybuchłem. – Przepraszam... Jestem zdenerwowany.

- Rozumiem – lekarz poklepał mnie po ramieniu. – To anemia. Inaczej niedokrwistość. Oznacza to, że organizm ma zbyt mało hemoglobiny w erytrocytach. - Widząc moją niepewną minę, dodał: - Czyli krwinkach czerwonych.

To brzmiało jak wyrok. I możliwe, że tym wyrokiem było.

-  Czy wyjdzie z tego? – zapytałem z nadzieją w głosie.

- Nie wiem. Póki co, nie opuści szpitala.

- To oczywiste – mruknąłem. – Czy jest jeszcze coś?

- Jedna, mała, zasadnicza rzecz. Żadnych koncertów.

- Został jeszcze jeden...

- Żadnych – powiedział stanowczo lekarz. – Zrozumieliśmy się?

Kiwnąłem głową na znak, że się zgadzam. Mężczyzna w białym fartuchu odszedł, pozostawiając mnie samego na szpitalnym korytarzu.

Oparłem się o ścianę. Nie wiedziałem zupełnie, co z sobą zrobić. Przeklinałem wszystko i wszystkich wokół. Tylko ja miałem świadomość, jak bardzo zależało Justinowi na występie w Polsce. I tylko ja byłem jedynym człowiekiem, który musiał mu powiedzieć, że jego koncert w Paryżu był ostatnim podczas tej trasy koncertowej.

Odepchnąłem się od ściany i ruszyłem w kierunku sali, na której znajdował się Justin. Wszedłem tam stanowczo.

Leżał na łóżku. Miał szeroko otwarte oczy i wpatrywał się w sufit. Ręce złożył na piersi.

Nie mogłem uwierzyć, że tak szybko urósł. Doskonale pamiętałem go, kiedy zaczynaliśmy współpracę. Wysoki głosik, błyskotliwe spojrzenie, grzywka zakrywająca pół twarzy, wielka kultura osobista. Gdzie to wszystko się podziało?

Szczególnie teraz, gdy widziałem przed sobą dorosłego człowieka, o smutnych oczach, podniesionych włosach i dojrzałym głosie. Nic już nie było takie samo.

-         Mogę? – odezwałem się, pukając w otwarte drzwi.

Nawet na mnie nie spojrzał. Westchnął głęboko, co potraktowałem jak zaproszenie. Podszedłem do niego i usiadłem na skrawku łóżka.

-         Słuchaj, Justin – zacząłem, ale mi przerwał, podnosząc się.

-         Nie, to ty mnie posłuchaj. Niezależnie od tego, co mi jest i jak bardzo jestem chory, zagram ten koncert, rozumiesz?

Uciszyłem go ręką.

-         Nie – warknąłem. – Nie zagrasz już żadnego koncertu, Justin.

-         Słyszałem, co powiedział lekarz. Staliście przy moich drzwiach. Anemia to nic.

Prychnąłem.

-         Anemia to nic? Człowieku, czy ty się słyszysz? W każdej chwili, skacząc i wykrzykując na scenie, możesz upaść.

-         Mogę jedynie stracić przytomność! – zawołał.

-         Możesz umrzeć! – wrzasnąłem na całą salę.

Justin skamieniał na moment, wstrząśnięty tym, co usłyszał. Wiedziałem jednak, że się nie podda.

-         Bzdura. Nie umrę.

-         Skąd ta pewność?

-         Bo żyję dla kogoś.

-         Och, naprawdę? – zaśmiałem się, zbyt późno zdając sobie sprawę, że był to błąd.

Bieber uderzył mnie w ramię z całej pięści.

-         Tak, kurwa – warknął. – Mam dla kogo żyć. Mam moją mamę. A poza tym, mam jeszcze kogoś. Moich Beliebers.

Oddałbym wszystko, by tam nie być. By nie siedzieć przy jego łóżku, by nie widzieć jego załzawionych oczu, kiedy mówił o swoich wielbicielach. Nie chciałem tego oglądać. Czasem modliłem się o powrót do dnia, kiedy jeszcze nie wiedziałem o istnieniu Justina.

Życie jest beznadziejne.

-         Justin – zacząłem ponownie. – Ja nigdzie cię nie puszczę. Nie pojedziesz na żaden koncert. Zrobię wszystko, by się nie odbył. Zaraz dzwonię do organizatorów. Potem do mediów. Justin – zbliżyłem się do niego – nie zagrasz tego koncertu.

Zuzanna

Jakie szczęście, że nie mieszkałam tak daleko jak Anka. Powrót z Centrum na warszawską Wolę zajmował mi tak dużo czasu, że nie miałam ochoty nawet uczyć się do zbliżającej za rok matury.

Będąc w mieszkaniu, z trudem doczołgałam się do laptopa. Włączyłam go i zabrałam ze sobą do łóżka. Leżąc wygodnie, czekałam, aż wszystko się uruchomi.

Uśmiechnęłam się, kiedy zobaczyłam, jak na tapecie ukazuje się Justin Bieber. Byłam strasznie podekscytowana jego koncertem. Zostały niecałe dwa tygodnie!

Odpaliłam internet i zalogowałam się na Twitterze. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to wyskakujące co chwila nowe posty z nazwiskiem piosenkarza, na którego występ czekałam. W dodatku, po lewej stronie, w tak zwanych „Trends”, czyli rzeczach, o których mówiło najwięcej ludzi, widniało słowo „Pray” a zaraz obok jego imię.

-         Cześć, córcia! – usłyszałam głos mojej mamy, która weszła do mieszkania. Podniosłam oczy do góry i zobaczyłam, jak stanęła w progu.

Było w niej zawsze zbyt dużo energii. Ciągle się uśmiechała, śpiewała, wrzeszczała, piszczała... Czasem miałam jej dość, ale podobało mi się, że jest inna niż wszystkie mamy.

-         Co porabiasz? – zapytała.

Skaczę do basenu, mamo, nie widzisz?

-         Nic – odpowiedziałam z przekąsem. – A ty?

-         Wróciłam z pracy.

Och, serio, a myślałam, że ze stacji kosmicznej. Cóż za zaskoczenie!

Zaśmiałam się.

-         Niesamowite – skomentowałam.

-         Dobra akcja, co? – dodała. – Zjesz coś?

-         Frytki – odpowiedziałam nagle.

Znikła z pola mojego widzenia.

-         Frytki? – spytałam samą siebie. – Czemu frytki? Mama pyta, czy coś zjesz, a ty wybierasz coś, co masz prawie na co dzień?

Wróciłam jednak do przeglądania Twittera. Zamiast zapytać którąś ze znajomych mi osób, co się stało, wpisałam w wyszukiwarkę nazwę użytkownika Justina i kliknęłam enter. Ostatni wpis dotyczył koncertu w Paryżu.

„Merci Paris! U r great. #BELIEVETour”*

Nic nowego. Ale coś musiało się stać. Przecież tysiące ludzi nie pisałoby ot tak „#PrayJustinBieber”. Odszukałam w osobach, które obserwuję Brandona Mixa. On musiał coś napisać. W przeciwnym razie, skąd inni by się dowiedzieli?

I wtedy zobaczyłam coś, czego nigdy nie chciałabym zobaczyć.

Brandon Greenmore, pięć godzin wcześniej, napisał:

„Justin feels bad. This is the end of #BELIEVETour. Sorry guys bc you are the best Beliebers in the world. #PrayJustinBieber”**

* "Merci Paris! U r great. #BELIEVETour" - "Dziękuję Paryż! Jesteście wspaniali #BELIEVETour"

**  „Justin feels bad. This is the end of #BELIEVETour. Sorry guys bc you are the best Beliebers in the world. #PrayJustinBieber” - "Justin czuje się źle. To koniec trasy Believe. Przepraszam wszystkich, ponieważ jesteście najlepszymi Beliebers na świecie. #ModlitwaDlaJustina

------------

Pisałam ten rozdział wcześniej w Wordzie,więc jeśli coś źle z czcionką to przepraszam. 

Dużo nowych pomysłów pojawia się w mojej głowie nawet wtedy, gdy mam już skończyć rozdział. Kasuję go wtedy i piszę od początku. Tak było też tym razem. Dlatego nie sugerujcie się tym, że wcześniej napisałam "Już niedługo koncert" :)) Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że zdarzy się to.

Przepraszam, że taki krótki. Postaram się coś napisać jutro.
KOCHAM WAS xx

@trakt0r